Eindelijk was het zover: de marathon van Rotterdam! Wat een geweldige dag, maar het ging niet zonder slag of stoot. Ik kwam de man met de hamer tegen en moest een mentale strijd voeren om de finish te halen. Maar het is gelukt, en ik ben mega trots op mijn prestatie. Lees hier hoe ik het heb ervaren.
Foto van de marathon ter hoogte van de kubuswoningen. Tekst loopt door onder de foto.
Eerst even dit. Mijn ambitie was om de marathon binnen vier uur te lopen. Maar die ambitie moest ik helaas loslaten, toen ik in de laatste vijf weken voor de marathon een liesblessure opliep. Dat was een flinke tegenvaller waardoor ik mijn doel moest bijstellen en mijn trainingsschema enigszins moest loslaten.
Als alternatief deed ik veel krachttraining, ging ik wielrennen en waar mogelijk probeerde ik nog wat hard te lopen. Met een flinke slag om de arm om zo te voorkomen mijn blessure erger werd. Zo sleepte ik me door de laatste weken voor de marathon heen.
Zenuwen
Maar dan! De dag van de marathon. Wat had ik een zenuwen, zo erg zelfs dat ik die ochtend mijn ontbijt echt naar binnen moest proppen. Ik had nog nooit meegemaakt dat ik niet kon eten van de zenuwen. Op slechts een banaan en een halve boterham met roerei zou ik die dag de ultieme prestatie moeten leveren. Niet te doen natuurlijk.
Met de watertaxi vertrok ik naar Leuvehaven, waar ik me meteen in de massa begaf op weg naar de tassenuitgifte. Daar ontmoette ik twee andere lopers, die net als ik vol zenuwen op weg waren naar hun eerste marathon. En je kan je voorstellen: Dat creëert een band!
Op het Schouwburgplein leverde ik mijn tas in. Uiteraard was ik veel te vroeg, maar je wilt absoluut niet te laat zijn. Zodoende propte ik toch nog een banaan naar binnen en leek het me toch wel slim om ergens te toiletteren. Toen bleek dat die extra tijd heel goed van pas kwam.
Helaas waren er zoveel mensen voor me, minstens twintig, dat ik me ineens zorgen begon te maken of ik wel op tijd bij mijn startvak zou aankomen. Maar niet plassen was ook geen optie meer. Een vrouw naast me was in tranen omdat ze bang was dat ze te laat zou komen voor de start. De zenuwen zaten op dat moment erg hoog.
Naar de start
Maar ik heb het gered en begaf me vervolgens in de volgende mensenmassa op weg naar wave 3: mijn startvak. Iedereen was enorm zenuwachtig en opgetogen om te starten. In de verte hoorde ik Lee Towers zingen; dit zou zijn laatste marathon zijn waarbij hij aanwezig was. Het startschot klonk en toen was het zover. We mochten starten. En dat deden mensen dan ook, al ver voor de startlijn begon men te rennen. Te vroeg! Ik bleef dan ook lopen, om zo mijn krachten te sparen.
Eenmaal gestart begon ook de mentale strijd. Want ik moest en zou de marathon binnen 4 uur voltooien, dus met een tempo van minstens 5:40 per kilometer. De eerste kilometers ging ik te langzaam, al had ik het idee dat ik veel sneller liep. Na zo'n 3 kilometer heb ik het tempo opgevoerd, al was het niet eenvoudig om al die mensen voor me in te halen, zo druk was het. Waar normaal de snelle lopers links lopen en de langzamere rechts blijven, was dit nu niet het geval. Vrij irritant, want nu moest je zigzaggend om de mensen heen. Hoe doen ze dat volgend jaar, als het er twee keer zoveel mensen zijn, vraag ik me wel af.
Tweede helft
Toch vlogen de eerste 10 kilometer voorbij. Dat was mede dankzij het enthousiasme langs de kant; iedereen was vrolijk, het publiek maakte veel muziek, riep je toe en leefde mee met de nu nog fitte lopers. Ook mijn vader haakte nog even in en rende zelfs een stukje met me mee, net zoals zijn vader altijd bij hem deed.
Pas bij de 25 kilometer kreeg ik het wat zwaarder. Ik merkte dat ik wat langzamer begon te lopen en moest mijn tijd goed in de gaten houden om mijn doel te behalen, al werd het steeds lastiger. Juist op dat moment haakte Joost, mijn man, nog even in en liep hij zeker 2 kilometer met me mee. Maar echt spraakzaam was ik niet. Ik hield vooral mijn horloge in de gaten, zodat ik qua tijd niet boven de 5:30/km zou uitkomen.
De man met de hamer
Zo liep ik nog zo'n zeven kilometer evenwichtig door. Totdat de man met de hamer bij 32 kilometer me overviel. Ik merkte dat ik chagrijnig werd, de muziek in mijn oren stond me niet meer aan en het publiek irriteerde me in plaats van dat het motiveerde. Ik kreeg het zwaar. Ik probeerde nog te beredeneren waar dat aan lag. Ik had geen pijn, mijn lies speelde niet op en het ging op zich lekker. Ook had ik genoeg gelletjes genomen en zelfs nog dextro, maar desondanks hield ik zware benen.
De gedachte om een klein stukje te gaan lopen bleef opkomen. Tegelijkertijd wist ik dat als ik daar eenmaal mee begon, het einde zoek zou zijn; dan blijf je lopen. Stoppen was geen optie. Je begrijpt mijn mentale strijd. Uiteindelijk hield ik het niet meer en stopte ik bij een waterpunt waar ze AA hadden, want suikers. De compromis was dat ik na 50 meter weer door moest rennen.
Blijven rennen
Toch gaf het slokje AA me een nieuwe boost. Voor twee kilometer ongeveer... Bij de 35 kilometer kreeg ik gelukkig een nieuwe opleving. Op een groot scherm zag ik een videoboodschap van Joost en mijn zoontje Stijn. Even kon ik mijn emoties niet bedwingen; wat een mooie verrassing was dat. Dan weet je weer even waar je het voor doet. Dat was zo bijzonder.
Foto van Joost en Stijn al reizend van punt naar punt met hun mega grote spandoek! Tekst loopt door onder de foto.
Even later begon de mentale strijd opnieuw. Ik had het zo zwaar. Bij 36 kilometer liep ik weer tegen een muur op en besloot ik weer heel even te lopen, voor zo'n 100 meter. Nu moest het klaar zijn. Als ik nu weer ga lopen, dan wordt het niks meer. Dus herpakte ik mezelf en werd het een kwestie van de ene voet voor de andere zetten. Doorzetten, anders wordt het niks meer, dacht ik bij mezelf.
Doorlopen en finishen
Ik had nog zes kilometer te gaan. Ik was zo met mezelf bezig, zo gefocust op het herhalen van mijn stappen, dat ik mijn eigen supportgroep niet eens heb gezien. Mijn ouders, Joost en Stijn, met een enorm spandoek, stonden bij de 38 kilometer heel hard te juichen. Ik herinner me alleen dat ik ineens een groep mensen naar me hoorde roepen. Maar het drong niet meer tot me door.
Foto van de marathon tijdens de laatste kilometers. Tekst loopt door onder de foto.
Later bleek dat mijn ouders met een studentengroep in contact waren gekomen, die mij hadden opgezocht op hun tracker omdat hun telefoons niet meer werkten. Achteraf waren die schreeuwers mijn supporters samen met de studentengroep.
De finish
Nog drie kilometer te gaan, en het werd steeds zwaarder. Aan de kant zag je steeds meer mensen die niet lekker waren geworden of aan het lopen waren. Maar ik was niet van plan om te stoppen met rennen. De finish was nu binnen handbereik. En dan hoor je iemand schreeuwen: "De Coolsingel is om de hoek, je bent er bijna!"
De finish is nu binnen handbereik. En dan zie je ineens de oranje boog waar heel groot 'finish' op staat. Ondanks dat je geen enkele reserve meer hebt, pers je die laatste meters er nog wat extra energie uit, zodat je met enige snelheid de finish overkomt. En dan zit het erop! Wat een helse rit! Wat was het zwaar. Maar ik heb het gered.
Ontlading
Eerlijk? De ontlading was er niet direct. Ik was vooral moe, heel moe, en kon niet meer. Ik wilde mijn medaille en vooral heel veel water, want ik had zo'n dorst. Ik had ook geen idee waar mijn ouders waren en moest echt nog even schakelen voordat ik blij kon zijn.
Maar toen ik eenmaal mijn medaille in de hand had, water had gekregen en mijn familie weer zag, daalde langzaamaan het besef in: 'Ik heb het gewoon gedaan'. Helaas niet binnen de vier uur, maar wel in 4:07 uur. Een tijd om trots op te zijn, zeker voor de eerste keer en gezien de blessure de afgelopen periode. Het was fantastisch.
En waar ik tijdens de loop echt even dacht 'dit nooit weer', kijk ik nu alweer uit naar de volgende marathon. Die van New York in november, alleen deze keer wel samen met mijn man Joost!
Tot slot: Het resultaat!
En waar ik het natuurlijk ook deed voor mijn neefje die leukemie heeft, kan ik het eindresultaat delen van de sponsorloop, namelijk €1594,-. Een bedrag dat bij zal dragen aan onderzoek en behandelingen voor mensen zoals mijn lieve neefje in zijn strijd tegen leukemie.
Yorumlar